Τη φανέλα την έβαλα για μένα

Ναι, το έζησα κι ας χρειάστηκε να περιμένω 35 χρόνια.

Να δω την αγαπημένη μου ομάδα, την ομάδα της πόλης μου, να επανέρχεται στη Β' Εθνική. Στην κατηγφορία που την είχα δει να αγωνίζεται μικρό παιδί.

Πάντα πίσω από τη συγκεκριμένη εστία, πίσω από τα δίχτυα που υπερασπιζόταν ο Πίρτσος και ο Κατσιφλώρος, ήμουνα το ball boy της εποχής.

Αυτή την ομάδα την αγάπησα όσο τίποτε άλλο, με μπροστάρη τον πατέρα μου που έπαιρνε αγοραίο ταξί από το χωριό για να έρθουμε να τη δούμε, να αγωνίζεται απέναντι σε ομάδες μεγαθήρια, που ανεβοκατέβαιναν στην Α' Εθνική, μέχρι που κατεβήκαμε και μείναμε μόνιμα στη Λαμία και δεν έχανα προπόνηση και αγώνα.

Είδα στο ξερό τότε γήπεδο της Λαμίας, να γονατίζουν και να χάνουν ομαδάρες, που έγραψαν ιστορία στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας και η Λαμία τις έκανε του χεριού της.

Αυτές λοιπόν οι ομαδάρες, γιγάντωσαν τη Λαμία, την έκαναν μεγάλη ομάδα, της έδωσαν αίγλη και να γράψει την όποια ιστορία έχει, της έδωσαν το προσωνύμιο ''Βασίλισσα της Ρούμελης''.

Μετά ήρθε ο υποβιβασμός, Δ' Εθνική, 3 βράδια είχε να με κολλήσει ο ύπνος. Το πρώτο από αυτά γύριζα μέσα στην πόλη, φορώντας τη φανέλα της ομάδας, μέχρι που με βρήκε το σούρουπο στα κάγκελα στο Κάστρο, να βλέπω την πόλη και να ηχεί στα αυτιά μου μια θορυβώδες σιωπή.

Νέα αρχή στη Δ' Εθνική, με ομάδες όπως το Κέλετρο, Αστραπή Μεσοποταμίας, ο Ταμυναϊκός, ο Παλλεσβιακός, Νίκη Αξού και το Άργος Ορεστικό. Στο τέλος την άνοδο την πήραν ο Τοξότης Βόλου και η Αναγέννηση Καρδίτσας.

Η Λαμία στην 9η θέση και μπαράζ με το Φωκικό για τη σωτηρία, για να αποφύγουμε τον υποβιβασμό στο τοπικό.

Η απόλυτη κατάντια να αγωνίζεσαι με χωριά, να σε βρίζουν, να σε αμφισβητούν και να σε κοντράρουν κιόλας. Η χαμένη αίγλη από την αλλαγή της κατηγορίας.

Απόβαση στον Ταύρο από τους Λαμιώτες  για το μπαράζ με το Φωκικό, στο γήπεδο του Φωστήρα και ενίσχυση από όσους έμεναν στην Αθήνα, ο Βαγγέλης Παπανικολάου έδωσε τη λύτρωση στο 40' και έσωσε την κατηγορία. Ανακούφιση.

Νέα χρονιά και οδοιπορικό σε άλλα χωριά. Με πρώτη αγωνιστική στον Διγενή Αρτεσιανού, λίγο έξω από την Καρδίτσα, όπου η λύτρωση ήρθε στο 87' με γκολ του Ζήκα, μετά από κόρνερ του Αργύρη, ενώ οι του Διγενή είχαν τραβηχτεί για οφ-σάιντ!!!

Τι να πεις, η μεγάλη Λαμία έπαιζε αντίπαλος με ομάδες που δεν ήξεραν ούτε τα βασικά...

Βασικά ήξεραν να χτυπάνε, πολύ το ξύλο σε Θήβα και Ορχομενό, όπου οι ''γύφτοι'' οπαδοί τους χτύπησαν μέχρι και τον παπα-Τέλια, τον γνωστό φίλαθλο και ιερέα της Λαμίας.

Οι δύο της Βοιωτίας στην 1η και 2η θέση αντίστοιχα και η Λαμία 3η. Πάλι στη Δ' Εθνική και νέος γύρος στα χωριά.

Και γίνεται το θαύμα. Αναδιάρθρωση. Η Λαμία στη Γ' Εθνική. Γέλια, χαρές και προσδοκίες με αυτή την απόφαση της ΕΠΟ.

Β' ΕΘΝΙΚΗ Η' ΘΑΝΑΤΟΣ

Το σύνθημα αυτό γράφτηκε από τον υποφαινόμενο και τους κάτωθι, Βασίλη Πετράκη, Χρήστο και Δημήτρη Μπαϊκούση, Θανάση Καραμήτσα, Παναγιώτη Βλάχο, Δημήτρη Στάμο, Σπύρο Καραθάνο και Γιώργο Αλεξίου, το ίδιο βράδυ που γυρίσαμε από το πρώτο εκτός έδρας παιχνίδι της Λαμίας στη Γ΄ Εθνική, στην Καλλιθέα.

2500 Λαμιώτες άλωσαν το Ελ Πάσο, στο 60' ο Κατσαούνος( το ''τρακτέρ'') τράνταξε το δοκάρι της Καλλιθέας, η Λαμία πήρε το 0-0 και συνάμα μας γέμισε ελπίδες και αισιοδοξία για κάτι καλύτερο.

Το βράδυ εκείνο της Κυριακής του Σεπτέμβρη, μπήκαμε στο γήπεδο, και γράψαμε τα δύο συνθήματα, Β' ΕΘΝΙΚΗ Η' ΘΑΝΑΤΟΣ και ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΑΜΙΑ ΖΟΥΜΕ.

Οι μεγάλες προσδοκίες πέρα από το Πρωτάθλημα ήταν και οι επιτυχίες στο Κύπελλο. Όταν αναγκάζεις την ΑΕΚ και τον προπονητή της Χάλαμα, να μάθουν που είναι η Λαμία και να ηχεί στο γήπεδο το σύνθημα ''ΑΕΚ-ΚΑΣΤΟΡΙΑ-ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ ΗΡΘΕ ΚΙ Η ΣΕΙΡΆ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ'' με μεγαλειώδεις εμφανίσεις στο ΟΑΚΑ και μέσα στη Λαμία.

Προσδοκίες και αγωνία, όταν σε ''στήνουν'' και σου κόβουν το Πρωτάθλημα με το Χ μέσα στη Λαμία και κάνει 7 ώρες να φύγει ο διαιτητής από το γήπεδο, στο ματς με τα Γιαννιτσά.

Αγωνία για το μέλλον. Ένα μέλλον που δεν άλλαζε και έμοιζε με το παρελθόν. Πολιορκίες εντός και εκτός γηπέδου με τη Νίκη Βόλου. Πανελλαδικώς γνωστή η κόντρα μας και το ξύλο.

Άντε πάλι περιφορές στο Αρδάνι και στο Καναλάκι στη Δ' Εθνική και να σου πάλι Πρωταθλήτρια η Λαμία, να το πανηγυρίζουμε σαν Τσάμπιονς Λίγκ.

Μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, που το ντύσαμε μπλέ, ταξιδέψαμε στην Αλεξανδούπολη 4 άτομα. Με τα λεωφορεία στο Πολύκαστρο, στην Επανωμή και στη Μηχανιώνα δώσαμε το παρόν. Παντού πηγαίναμε.

Μέσα σε 10 χρόνια η Λαμία είναι ασανσέρ και βολοδέρνει Δ' και Γ' Εθνική. Εμείς εκεί πιστοί.

13 πούλμαν και δεν ξέρω πόσα ΙΧ στον Παλαμά. Ο φίλος μου ο Φράγκος να σπάει το πόδι του, όταν πηδάγαμε τη μάντρα για να μπούμε μέσα στο γήπεδο. Δεν αρμόζει στη Λαμία άλλη κατηγορία από τη Β' Εθνική. Τό 'λεγα και το ξανά 'λεγα.

Η Λαμία ανήκει σε κατηγορία που να τη σέβονται ομάδες και φίλαθλοι. Όπως στον Πανσεραϊκό με τα πιστόλια και στη Νάουσα να δέρνουν τη γυνάικα του προέδρου του Νούσα!!!

Και μέσα σε όλα αυτά, η μπούκα στο γήπεδο με τον Ακράτητο. 2000 άτομα μέσα στο γήπεδο και ντου στο κατεστημένο. Το ξέσπασμα του Λαμιώτη. Η αγανάκτηση όταν σε στήνουν.

Τα όσα προανέφερα δεν έχουν χρονολογική σειρά, έτσι τα έχω στο μυαλό μου πρώτα σαν οπαδός της Λαμίας και στη συνέχεια σαν δημοσιογράφος.

Είναι το μπούκωμα όλων αυτών των χρόνων, που είδα με το δικό μου μάτι και έχω μέσα μου. 

Για τον απλούστατο λόγο πως ότι ρώτησα σαν δημοσιογράφος, δεν πήρα απάντηση. Μόνο πέτρες και βρισιές στα κουβούκλια τα δημοσιογραφικά, μαζί με τον Κώστα Βαστάκη στη Νέα Ιωνία.

Όπως δεν πήρα απάντηση πως η Λαμία έφτασε στο Τοπικό, πως δεν κατέβηκε στους αγώνες που υπολοίπονταν στη Δ' Εθνική και άρχισε με -6 την επόμενη χρονιά.

Όντως η διοίκηση που ανέλαβε εδώ και 3 χρόνια βρήκε καμένη γη. Μια διοίκηση που πίστεψα και βρίσκομαι κοντά της. Και μ' έκανε να βάλω τη μπλούζα και πάλι στη φιέστα για την επ-άνοδο στη Β' Εθνική.

Πόνεσα κι έκλαψα γι αυτή την ομάδα, με χιόνια και βροχές γύρισα μαζί της σε όλη την Ελλάδα. Φώναξα γι αυτή τη ομάδα.

Τώρα ανήκει εκεί που την πρωτογνώρισα και ας παραμείνει εκεί, μέχρι να ονειρευτούμε το παραπάνω.

Άλλωστε γι αυτό υπάρχουν τα όνειρα. 

Φέτος έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε το όνειρο. Το μικρό μας όνειρο που είχαμε όλοι μέσα μας. Όμως τα όνειρα δεν τελειώνουν, ειδικά τα Μεγάλα και Ανεκπλήρωτα όνειρα.

Γι αυτό φόρεσα τη φανέλα, για να το ζήσω.

Στις μαρμάρινες πλάκες του γηπέδου στην είσοδο στα σκαλιά, κάποια παιδιά κάποτε είχαν σκαλίσει τα ονόματά τους.

Ένας από αυτούς, ο κουρέας Κώστας Γαλατάς, είχε γράψει κι αυτός το όνομά του. Οικογενειακός μας φίλος και ο άνθρωπος που μου μετέδωσε το τι εστί Λαμία, από τη μέρα που ιδρύθηκε και τι είχε καταφέρει στη δεκαετία του 1960 που δεν πρόλαβα να τα δω. ''Γράψαμε τα ονόματά μας για να δείξουμε πως ήμασταν εκεί'', μου είχε πει.

Εγώ έγραψα το σύνθημα και φόρεσα τη φανέλα για να το ζήσω. Δεν θέλω απλά να είμαι εκεί στο γήπεδο, ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ.

Ηλίας Ζαχάρης