Η σάλπιγγα και η σημαία

Τέλειωσε ένα ακόμη πρωτάθλημα στη Football League, με την ομάδα της Λαμίας να τερματίζει για 2η συνεχόμενη φορά στην 5η θέση.

Μια 5η θέση που φέτος φαντάζει πιο ουσιαστική, μιας και έγινε ένα κανονικό πρωτάθλημα, όσο κανονικό μπορεί να είναι με 2 ομάδες που αποχώρησαν, και όχι όπως πέρυσι με δύο ομίλους, με play off και πλέι ωχ!!!

Δεν άλλαξε τίποτα όμως στη δομή και στη συνέχεια του ΠΑΣ Λαμία, αφού οι δύο χρονιές ήταν καρμπόν, με αλλαγές προπονητών(στο ίδιο χρονικό διάστημα), με αποκτήσεις ποδοσφαιριστών για την ενίσχυση της ομάδας (μεσούσης της περιόδου), με υψηλούς στόχους και ελπίδες και Λαμιώτες παίχτες ανύπαρκτοι.

Όπως έχω ξαναγράψει, η ομάδα της Λαμίας παγιώθηκε δυνατά από το Περιφερειακό στη Γ' Εθνική με δύο πρωτιές σε δύο χρόνια και όπως όλα δείχνουν πλασάρεται μέσα στην 5άδα στη Β' Εθνική, πάλι σε δυο χρονιές.

Το έργο αυτό έχει υπογραφή, Πανουργιάς Παπαϊωάννου. Με ότι αυτό κι αν συνεπάγεται.

Προσωπικά πιστεύω πως ο ιδιοκτήτης της Λαμίας, έχει ρίξει όλο το βάρος στην ομάδα, στο δημιούργημά του. 

Εξού και οι παλινδρομήσεις στις αποφάσεις του. Απλά πιστεύω πως νοιάζεται και θέλει το καλύτερο για το "παιδί" του. 

Γιατί σαν παιδί του βλέπει τον ΠΑΣ και γι αυτό είναι στα χαρακώματα με το παραμικρό.

Γύρω από το παιδί του λοιπόν, όπως κάθε πρόεδρος ομάδας, φτιάχνει και ένα στράτευμα, υπάκουο μεν αλλά και ετοιμοπόλεμο δε.

Αυτό το στράτευμα, αποτελούμενο από επίλεκτους στρατιώτες, έχει δείξει το τι μπορεί να κάνει.

Κατ' εμέ δουλειά γραφείου εν καιρώ ειρήνης, χωρίς να θέλω να πω κάτι για το γραφείο τύπου, που όντως εκεί γίνεται ουσιαστική δουλειά.

Δεν έχω δει να είναι μάχημοι, δεν φοράνε ποτέ στολή αγγαρείας, όπλα κράνη και παλάσκες. Μόνο στολή εξόδου και περιφέρονται, άτονοι, άγευστοι και άοσμοι.

Φυσικά δεν τους κακίζω, δεν ξέρουν, δεν γνωρίζουν, αλλά το ανησυχητικό είναι πως δεν θέλουν και να μάθουν.

Έτσι θέλοντας και μη, περνάνε όλα από τα χέρια του ιδιοκτήτη.

Για να κάνω και μια σύγκριση, η ομάδα Νέων(Κ-19) του ΠΑΣ Λαμία, έδειξε πιο νοικοκυροσύνη, πιο συμμαζεμένη και πολέμησε, πάλεψε και μόχθησε για να παίξουν τα "παιδιά" της Λαμίας μπάλα.

Η Κ-19, είχε αρχή, μέση και τέλος. 

Έδειξε απτά αποτελέσματα και μη φανταστείτε πως ήταν δουλειά πολλών, παρά μόνο 3-4 ατόμων με όρεξη και πάθος για την ομάδα.

Ίσως ο επαγγελματισμός, ως στρατιωτικός, του προέδρου του Ερασιτέχνη ΠΑΣ, Θανάση Καραχάλιου, είναι που έκανε τη διαφορά.

Συστράτεψε και έφτιαξε ένα λόχο πολεμιστών που γυάλιζε το μάτι τους, έδωσε ρόλους και όταν η σάλπιγγα ήχησε, με το μαχαίρι στα δόντια, μπήκαν στην πρώτη γραμμή.

Πήραν κάθε ύψωμα που ορθόθηκε μπροστά τους και ύψωσαν τη σημαία.

Μια σημαία, που όπως έχει γράψει στο προσωπικό του blog ο Θανάσης Καραχάλιος, ήταν αυτή που τον γαλούχησε και τον ενέπνευσε.

Κοιτάζοντας πίσω στις περασμένες δεκαετίες και τη διάβα της ομάδας της Λαμίας, ανακάλυψα πως 3 ποδοσφαιριστές ήταν η "σημαία της ομάδας" ή σημαιοφόροι  για μένα, με το περιβραχιόνιο στο χέρι.

Από 18 χρονών που έκαναν ντεμπούτο στο χώμα του ΕΑΚ, μέχρι και που κρέμασαν τα παπούτσια τους, αυτοί ήταν που έκαναν το όνομά τους συνώνυμο με τη Λαμία, προσφέροντας υπηρεσίες για περισσότερα από 12 χρόνια ο καθένας.

Και τους αναφέρω:

1. Ο αείμνηστος Λεωνίδας Γιαννέλος.

2. Ο Πάνος Τριανταφύλλου.

3. Ο Λάκης Παπανικολάου.

Ο καθένας από αυτούς, σε διαφορετικές περιόδους, έδωσαν ώθηση σε συμπαίκτες τους και σε διοικήσεις για να στήσουν ένα επικοδόμημα δυνατό, αυτό της Λαμίας, αντάξιο των άλλων ομάδων που τράνταζαν το Πανελλήνιο.

Δεν είναι τυχαίο, πως η Λαμία, χωρίς να έχει ανεβεί ποτέ στην Α' Εθνική, έχει το προσωνύμιο, "Βασίλισσα της Ρούμελης".

Κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, ωφείλεται σε αυτούς τους τρείς, που μάτωσαν τη φανέλα.

Στο άκουσμα πως "ο Λάκης είναι στρατιώτης της ομάδας...", από τον Πανουργιά Παπαϊωάννου, και σε συνάρτηση πως για μένα ήταν και θα είναι σημαιοφόρος της ομάδας, παραθέτω κάποιες σκέψεις.

Με τον Λεωνίδα Γιαννέλο να μην βρίσκεται κοντά μας, τον Πάνο Τριανταφύλλου να έχει αποτραβηχτεί και να μην έρχεται ούτε στο γήπεδο(άγνωστο το γιατί αλλά κακώς), μένει μόνο ο Λάκης Παπανικολάου, ο οποίος έδωσε πολλά στην ομάδα και πιστεύω πως έχει ακόμη να δώσει.

Και εξηγούμαι:

Πέρα από ποδοσφαιριστής, ο Λάκης Παπανικολάου, είναι ο μόνος που σαν προπονητής έχει με την ομάδα της Λαμίας κατακτήσει τίτλους.

Έχει διατελέσει και βοηθός προπονητή δίπλα σε μεγάλα ονόματα, αλλά και προπονητής της ομάδας Νέων, με άριστα αποτελέσματα και προαγωγή ποδοσφαιριστών.

Έχει προφανώς το know how, τις γνώσεις, την εμπειρία και τα καταφέρνει.

Σε μια ποδοσφαιρική Λαμία, που βολόδερνε και δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο να επιδείξει, αυτός ο άνθρωπος κατάφερε και τα... λιμά να δείξουν πράγματα.

Ότι ξέρει η Λαμία από ποδόσφαιρο, το έφεραν οι "ξένοι" προπονητές και ποδοσφαιριστές που ήρθαν στη Λαμία της Γ' και Β' Εθνικής.

Όλα αυτά τα γράφω και τα λέω για τις σημαίες, που έμειναν στην ομάδα της Λαμίας. Είναι άλλη κατηγορία οι Λαμιώτες σημαιοφόροι, που αγωνίστηκαν σε άλλες ομάδες στη Β' και Α' Εθνική.

Για να επανέλθω όμως,  ποιος θα σαλπίσει ώστε να αρχίσει η επίθεση, οργανωμένα, μεθοδικά και συντεταγμένα;

Μόνο ένας. Ο "δάσκαλος" Πέτρος Πανόπουλος.

Σε ρόλο Τεχνικού Διευθυντή ο Πέτρος Πανόπουλος και με ενεργό ρόλο προπονητή(ως 2ος ή ως γενικός αρχηγός ) ο Λάκης Παπανικολάου, η συνταγή θα πετύχει όπως πέτυχε και δύο χρόνια πριν.

Δεν είναι τίποτα τυχαίο και δεν μπορεί κανένας ξένος να στήσει μια δυνατή ομάδα. Ένας ξένος θα "στήσει" άλλα πράγματα.

Άλλωστε αν κοιτάξουμε δίπλα στο Λεβαδειακό του Κομπότη, στην Ξάνθη του Πανόπουλου, στα Γιάννενα του Χρστοβασίλη και πιο παλιά στην Καλαμάτα του Παπαδόπουλου και τον Πανηλειακό του Σταυρόπουλου, το κοινό που θα δούμε είναι πως έχουν δώσει ρόλους σε ντόπιους.

Άνθρωποι που ξέρουν το DNA της ομάδας και το μεταδίδουν στους παίκτες. Στους παίκτες που το παίρνουν γεύση και από τους συμπαίκτες τους, με γηγενής καταγωγή.

Σε πολλές ταινίες, ειδικά αμερικάνικες, με θεματολογία αγώνες μπάσκετ, μπέιζμπολ, ράγκμπι, στα κρίσιμα παιχνίδια και στην κορύφωση της ταινίας, ο λόγος του προέδρου, του προπονητή ή του αρχηγού της ομάδας, είναι ευρυματικός και προπάντων εμψυχωτικός, αλλά ίδιος.

Το ίδιο και σε στρατιωτικές ταινίες, όπου ο λοχαγός ή ο λοχίας πορώνει το λόχο ή τη δοιμιρία του, πριν την μάχη.

Όμως ο ήχος της σάλπιγγας και το κυμάτισμα της σημαίας, είναι μο-να-δι-κά.

Γι αυτό τη σάλπιγγα και τη σημαία δεν τη δίνουν σε όποιον κι όποιον.

Υ.Γ. Το παρόν κείμενο δεν θέλει να τα βάλει με κανέναν προπονητή ή παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Λαμίας.

Αποτελεί εκτίμηση του υπογράφοντος, για ένα βήμα παραπάνω της ομάδας της Λαμίας, σύμφωνα με δείγματα στατιστικής.

Εννοείται πως δεν αγνοώ, τον αείμνηστο Αλέκο Παπαγεωργίου και το πετυχημένο πέρασμά του από τον πάγκο της Λαμίας, όπως και τον Μάκη Ζαχαρόπουλο, που έφερε άλλον αέρα με την επιστροφή του από τον Πανιώνιο.

Όμως η απουσία της Λαμίας από τις μεγάλες κατηγορίες, τα σκαμπανεβάσματα σε τοπικές-μικρές κατηγορίες, τα λάθη κάποιων διοικήσεων, αμαυρώνουν τις επιτυχίες άλλων διοικήσεων, αλλά δεν μπορούν να σβήσουν το πέρασμα κάποιων σημαντικών ανθρώπων από την ομάδα της Λαμίας.

Ηλίας Ζαχάρης