Όταν έχεις περάσει τα διόδια

Όποιος με διαβάζει και με παρακολουθεί, όλα αυτά τα χρόνια που αρθρογραφώ, έχει καταλάβει πως τα στάνταρς που έχω είναι πολύ ψηλά και ενίοτε άκρως επαγγελματικά.

Φυσικά δεν μιλάω για τη δημοσιογραφία, αλλά για το ποδόσφαιρο, το τοπικό Φθιωτικό και Λαμιώτικο ποδόσφαιρο.

Άπειρες φορές έχω κάνει μνεία σε πολλούς ποδοσφαιριστές, που έχουν περάσει τα όρια του νομού και έχουν αγωνιστεί σε εθνικές κατηγορίες, ειδικά στην Α' Εθνική.

Αυτοί όλοι οι ποδοσφαιριστές, όταν γύρισαν πίσω, έφεραν πολλά καλά κομάτια ποδοσφαιρικά και πήγαν το τοπικό ποδόσφαιρο μπροστά.

Όχι μόνο ως ποδοσφαιριστές, αλλά και σαν προπονητές.

Από τον Πέτρο Πανόπουλο, τον αείμνηστο Αλέκο Παπαγεωργίου, τον Κώστα Τσίκα, μέχρι τον Μάκη Ζαχαρόπουλο και τον Γιάννη Αποστόλου.

Με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη, έφεραν άλλον αέρα, άλλες μεθόδους και άλλες τακτικές.

Αυτές που το μεράκι και η δίψα για γνώση, δεν έφτασαν σε μια Λαμία και σε μια Φθιώτιδα.

Η διαφορά ήταν και είναι εμφανέστατη σε όλα τα επίπεδα, στον τρόπο δουλιειάς, σκέψης, οργάνωσης και απόδοσης.

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και συνεισφορά όλων των ξένων προπονητών που έρχονταν να υπηρετήσουν τη Λαμία της Β' και Γ' Εθνικής, καθώς και των ξένων  ποδοσφαιριστών.

Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω και θα επαναλάβω όπως ακριβώς το έχω γράψει το 2008: "ότι καλό έχει το Φθιωτικό ποδόσφαιρο, το έφεραν οι ξένοι παίκτες και προπονητές στη Λαμία της Β' και Γ' Εθνικής...".

Μόλις 5 ήταν και έγιναν 7 οι κάτοχοι Uefa A' στη Φθιώτιδα, αυτοί ναι έχουν κάτι να παρουσιάσουν, πήγαν παραπέρα και κάτι είδαν, δεν φοβήθηκαν να πληρώσουν το παράβολο στην ΕΠΟ.

Δεν είναι ανάγκη να απολογηθώ, ούτε και να αντιπαρέλθω με κανέναν προπονητή, αλλά όταν για 35 χρόνια είσαι στην αφάνεια, όταν με ένα ταξίδι για σεμινάριο προπονητικής στο Σπλιτ, παίρνεις ένα χαρτί και το μετατρέπεις σε Uefa B', δεν γίνεσαι προπονητής.

Όταν δεν έχεις παρακολουθήσει τις σχολές, όταν δεν έχεις εφοδιαστεί με τους απαραίτητους τίτλους, όταν δεν ενημερώνεσαι στα χιλιάδες σεμινάρια προπονητικής, δεν μπορείς να ακολουθήσεις τις εξελίξεις, μιας και οι ποδοσφαιριστές έχουν ενημερωθεί νωρίτερα από εσένα στο διαδίκτυο.

Τι να τους πεις και τι να τους περάσεις, όταν πρέπει να γίνεις μάνατζερ, ψυχολόγος και να τους μιλήσεις περί οργάνωσης μιας ομάδας-εταιρείας, με ερασιτεχνική ή επαγγελματική μορφή.

Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις βιογραφικό ίσα με ένα τόμο εγκυκλοπαίδειας.

Αλλά πριν φτάσεις στους ποδοσφαιριστές, πρέπει να παρουσιάσεις πλάνο στους διοικούντες, πλάνο αγωνιστικό και οικονομοτεχνικό, από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία και κυρίως τον στόχο σου.

Πρέπει να γνωρίζεις τους παίκτες από 15 μέχρι και 35 χρονών, να έχεις δημόσιες σχέσεις και επίσημους ή αφανής συνεργάτες που θα σου δίνουν πληροφορίες και δεδομένα ανά πάσα στιγμή.

Με τα ντόπια τα υλικά δεν μπορείς να δημιουργήσεις και θα χρειαστεί να βγεις στην αγορά εκτός ορίων, όπου εκεί παριμένουν να σε φορτώσουν με παλτά και πάσης φύσεως άμπαλους οι αητονύχηδες και τα αδηφάγα λαμόγια..

Η εργασία σαν προπονητής εκτός έδρας, θα σου αποφέρει την ηρεμία, όχι την έντονη αμφισβήτηση και θα σε γνωρίσει σε ποδοσφαιριστές.

Με αυτούς τους ποδοσφαιριστές θα μπορέσεις να χτίσεις, να δημιουργήσεις ομάδα, είτε αλλού είτε στον τόπο σου, όταν και αν γυρίσεις.

Με μια διοαφορά, όχι σε τοπική κατηγορία, αλλά σε εθνική.

Γιατί αν βγεις εκτός των τειχών, θα σε μάθουν, θα σε εμπιστευτούν και θα έχεις μπει σε μια αγορά, όπου εκεί αν δεν έχεις κάτι να πεις, έχει φύγει την ίδια ώρα.

Εκεί είναι που πρέπει να δείξεις τα... εφόδιά σου, τις ικανότητές σου και την αξία σου.

Και φυσικά θα πολεμήσεις τα κυκλώματα, τους αξιολογημένους πλέον διαιτητές και τους πιο δυνατούς από εσένα.

Κακά τα ψέματα, χώρος να φανείς υπάρχει, αν είσαι άξιος θα τα καταφέρεις, όσο πόλεμο και αν φας, πάντα η γκέλα από τους άλλους είναι μέσα στο παιχνίδι.

Άλλωστε μόνο το 20% έχουν την εξυπνάδα και την ευφυΐα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οπότε μένει πολύς χώρος γιαν να διακριθείς.

Να παίζεις για δύο αποτελέσμτα πάντα, για νίκη και ισοπαλία. Την ήττα δεν τη σκέφτεσαι, ούτε τη μελετάς.

Όλα αυτά τα γράφω για τον πηγαιμό και το ταξίδι σου, αλλά όχι για την Ιθάκη. Η ΙΘάκη σου είναι ο τόπος σου. Εκεί πρέπει να δώσεις το είναι σου, το όλον σου, ψυχή και σώμα.

Όταν προσαράξει το καράβι σου, στο άκουσμα της επιστροφής σου, θα κάνεις τη διαφορά, ειδάλλως κάηκες.

Στην επιστροφή, όλα όσα έμαθες και με όλους όσους συνεργάστηκες, θα τους παρουσιάσεις δυνατά, σαν σε αναφορά.

Για να μην φαντάζει η ομάδα του τόπου σου, περιοδεύον θίασος σε βίτατζ λεωφορείο, θα γίνεις διδάσκαλος, θα καθοδηγείς, θα κατευθύνεις και θα έχεις έναν και μοναδικό στόχο, να κατακτήσεις τον τόπο σου.

Να κερδίσεις τους δικούς σου. Όχι τους ξυπνητζήδες, αλλά τα λιμνάζοντα ύδατα, τα βαλτονέρια.

Αυτούς να κερδίσεις, αφού θα έχεις όλα τα βέλη στη φαρέτρα.

Με ντόπια υλικά να δουλέψεις, με ξένα να δημιουργήσεις και με το μυαλό σου να κυριαρχήσεις.

Αφού έχεις περάσει τα διόδια, θα είναι όλα εύκολα μετά.

Υ.Γ. Για τα διόδια της Τραγάνας και της Πελασγίας λέω, για να συννενοηθούμε, έτσι;

Ηλίας Ζαχάρης