Σιέρρα Ψωροκώσταινα

Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις που θα διαβάσετε παρακάτω στάθηκε ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Κανάκη στη Σιέρρα Λεόνε της Αφρικής. Σε κάποια φάση της εκπομπής ο συνομιλητής του Κανάκη λέει πως οι συμπατριώτες του παραμένουν αμόρφωτοι από επιλογή της ντόπιας ελίτ, η οποία θέλει να συνεχίσει να κυβερνά και να νέμεται τον όποιο πλούτο διαθέτει η πάμφτωχη χώρα. Κοινώς, τα βόδια δεν επιλέγουν τσοπάνη εκτός κι αν πάψουν να είναι βόδια.

Κι εδώ μπαίνω εγώ και ρωτάω: Tη καμπούρα μας τη κοιτάξαμε? Ή βαυκαλιζόμαστε με τέτοιες εικόνες και μόλις τέλειωσε η εκπομπή πέσαμε για ξάπλα ευτυχισμένοι που δεν είμαστε κι εμείς σαν τους φουκαράδες τους μαύρους? Μήπως όμως δεν τα μετρήσαμε σωστά και δεν απέχουμε και τόσο από τους σιερρολεονέζους?

Θα το πάρουν στη πλάκα κάποιοι. "Ασε ρε φίλε, έχεις υπολογιστή και ηλεκτρικό ρεύμα και κάθεσαι και γράφεις τις φιλοσοφίες σου. Στη Σιέρρα Λεόνε θα το έκανες με σήματα καπνού", θα πουν! Σωστό, αν το δεις από την άποψη της τεχνολογίας. Από την άλλη όμως, το γαϊδούρι στο ζυγό δεν το νοιάζει αν ο ζυγός του και το φορτίο του έχουν  GPS. To ίδιο ζόρι τραβάει πάντα.

Ας ξεκολλήσουμε λίγο από την οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή μας κι ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας. Τι θα δούμε? Μιζέρια κι απελπισία. Και οργή, πολλή οργή και τυφλό μίσος. Κόσμος που ψάχνει για φαΐ στα σκουπίδια. Ηλικιωμένοι που αγωνιούν αν θα ξυπνήσουν τη νύχτα και θα δουν τη λεπίδα ενός μαχαιριού πάνω από το κρεββάτι τους και μια φωνή να τους ζητάει λεφτά για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Βουλευτές που αναλώνονται σε αλληλοκατηγορίες για το ποιος ρήμαξε την Ελλάδα περισσότερο ή προτιμάνε να κάνουν τη σωματική τους ανάγκη σε τζαμαρίες τηλεοπτικών καναλιών για να δείξουν τη μαγκιά τους. Στα γήπεδα της επικράτειας κυριαρχεί ο τσαμπουκάς και το πιο απερίγραπτο υβρεολόγιο. Ο καθένας βγάζει την οργή είτε την απόγνωση που νιώθει με όποιον τρόπο μπορεί, συνήθως με ακραίες αντιδράσεις. Νόμος της ζούγκλας παντού.

Τα παιδιά της Σιέρρα Λεόνε έχουν τουλάχιστον την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στα μάτια τους, έτσι το εισέπραξα εγώ τουλάχιστον βλέποντας την εκπομπή. Τα παιδιά στα ελληνικά σχολεία μεταφέρουν όλο το άγχος των οικογενειών τους και η μελαγχολία έχει φωλιάσει στις ψυχές και καθρεφτίζεται στα μάτια τους.

Είμαστε λοιπόν σίγουροι πως μας χωρίζουν τόσο πολλά με τους αφρικάνους? Ή μήπως ο κολίγος είναι παντού κολίγος και κατατρεγμένος ότι χρώμα κι αν έχει η πέτσα του κι όσα κανάλια κι αν πιάνει ο τηλεοπτικός του δέκτης?

Να ειστε καλά.